Ben jij net zoals David?

Afgelopen weken ben ik bezig met het lezen van stukken over het leven van David, o.a. 1 Samuel & 2 Samuel.  David krijg heel wat voor zijn kiezen, en word “man naar God’s hart” genoemd. God gebruikt hem op diverse manieren, beschermt hem iedere keer weer, geeft hem de raad en adviezen die hij nodig heeft om door te gaan. Toch gaat David steeds meer zijn eigen ding doen, zijn eigen leven lijden, met als resultaat in 2 Samuel 11 dat hij overspel pleegde, zijn eigen begeerte nam de overhand.

Als je leest, merk je dat dit langzaam maar zeker gebeurd. Waar David eerst God blind vertrouwde en alles deed wat hem gezegd werd, krijg ik het idee dat David steeds meer op zijn eigen ik gaat vertrouwen. Zou dat te maken hebben met alle rijkdom die hij heeft? Ik heb alles en dat wat ik niet heb en wil dat krijg ik!?

Is het niet net zo bij ons? Als het goed gaat in ons leven kijken we niet veel om naar God, maar als het even minder gaat gaan we bidden, lezen, contact zoeken of we gaan in gesprek met anderen, mopperen en geven God de schuld?! Kunnen wij nog omgaan met het hebben van minder dan dat we nu hebben? minder spullen, minder rijkdom, mindere gezondheid?

Tegenwoordig zijn er zoveel dingen om ons heen, computers, mobiele telefoons, internet, mensen om ons heen, het werk noem maar op. Dingen waar we druk mee zijn, en op het moment dat het even wat minder druk is in ons leven, als we dat tenminste laten gebeuren, dan weten we niet meer wat te doen en gaan we snel op zoek naar iets om te doen.

Ik zal een voorbeeld geven;

Toen onze dochters naar de middelbare school gingen had eigenlijk iedereen een mobiele telefoon, onze dochters wilden dat dus ook. Wij vonden dat niet nodig, maar hebben uiteindelijk toegestemd zodat ze “er bij zouden horen” niet gepest zouden worden. Ben ik er blij mee? Nee absoluut niet, ik voel me “gedwongen” door de maatschappij, door onze wereld. Ja ik had er voor kunnen kiezen om het anders te doen, om ze geen mobieltje te geven, maar op dat moment dacht ik het beste te doen en mijn meiden te helpen door ze toch een telefoon te geven. Heb ik er goed aan gedaan? ik weet het niet.

Wij worden dus eigenlijk geleefd, gaan mee met wat wij om ons heen zien gebeuren en willen steeds meer. Maar wanneer zegt dat stemmetje tegen jou “het is genoeg”? Hoor je dat stemmetje nog wel?

Zelf ben ik me er bewust van geworden, dat toen ik nog werkte, en er meer financiële middelen waren, ik dingen sneller kocht, “oh een leuk shirtje, die kan ik wel mee nemen” oh dat is een leuk potje die wil ik graag hebben, mee nemen” Nu die middelen er niet mee zijn merk ik dat ik juist mijn huis aan het opruimen ben, aan het minimaliseren ben en geen “rommel” meer in huis wil zodat het rustiger is. En dan praat ik nu alleen nog maar over materiële dingen, ik kan me zo voorstellen dat dit veel verder gaat, net zoals bij David, het zien van een mooie vrouw, prikkelt en de gevolgen zijn niet meer te overzien.

Maar durf jij nog wel je fouten toe te geven? durf jij kritisch naar jezelf te kijken en te beseffen dat je meer wilt dan nodig is “omdat het kan”? of laat je je beïnvloeden door de mensen om je heen? wat zij hebben dat vind ik leuk en wil ik dus ook, of ik vind het leuk om trendsetter te zijn! Of zie je het niet meer als fout? Denk je dat het normaal is?, want ja anderen hebben het ook, dus dan kan het toch gewoon? Net zoals ik laatst de opmerkingen hoorde “de bijbel is niet meer van deze tijd”, “je kan de bijbel niet letterlijk nemen, de tijd is veranderd” Is dat ook jouw excuus?

Ik wil je uitdagen om eens kritisch naar jezelf en je waarden en normen te kijken. Laat jij je leven leiden? Word jij geïnspireerd door je omgeving? of durf je het aan om het met minder te doen, meer stil te zijn, rust te nemen en opruiming te houden? Open te staan voor wie weet wat?!