Vandaag is de laatste dag van de basisschool, de vakantie begint om 12:00 uur. Op zich niets bijzonders, 6 weken vrij en dan begint school weer, maar het voelt dit keer toch echt anders. Na ca. 15 jaar neem ik afscheid van de basisschool… Ja ik neem afscheid… en natuurlijk ook Joshua.
Ruim een half jaar geleden kregen wij de vraag of het een idee was om Joshua groep 8 van de basisschool over te laten slaan…. Dit sloeg toen in als een bommetje. Wat moesten we ermee? wat wilde Joshua? wat is wijsheid? We hebben meteen gezegd als God dit wil, dan zal Hij ervoor moeten zorgen dat dat gaat lukken op zo’n korte termijn (in ons achterhoofd de routing van passend onderwijs) maar belangrijker nog, het moet in Joshua’s hoofd ook kloppen.
Bij Joshua is namelijk een paar jaar geleden autisme vastgesteld, ons 2e kind wat deze diagnose kreeg. Dit “stempeltje”, zoals velen het noemen, heeft hij gekregen omdat we hulp nodig hadden bij het opvoeden. Ja inderdaad hulp nodig hadden bij het opvoeden…. je leest het goed. Als ouder kan je heel veel maar niet altijd alles, daar heb je soms iemand bij nodig, maar het belangrijkste voor ons was Joshua. Hij kon het allemaal niet meer bolwerken, geen vriendjes maken, begreep de logica van de meeste mensen niet en kon in verhitte discussies raken over bijvoorbeeld begrijpend lezen toetsen. Het leuke van dit laatste is dat hij niet het “goede” verwachtte antwoord gaf, maar de vraag net even anders las en daardoor toch een goed antwoord gaf. Met een doortastende juf kwamen we er uit en bleef het gesprek altijd open en aan de gang waardoor begrip ontstond en hij toch bleef leren.
Afijn, het balletje ging rollen, groep 8 overslaan houd in dat je alle leuke dingen zoals kamp, musical, gala gaat missen en dat was nou net wat hij niet wilde. Maar dit was juist de belangrijkst reden om hem groep 8 over te laten slaan, teveel prikkels waar hij niet mee om kan gaan. De afgelopen 4 weken waren al te druk voor hem omdat er te veel onverwachte dingen gebeurde, met als gevolg dat hij de klas uit liep en soms spontaan voor de deur stond. Zijn hoofd liep over, en waar we gestopt waren met het planbord omdat het zo goed ging, ben ik die weer gaan bijhouden om hem net even dat extra stukje houvast en rust te geven, wat hij op school kwijt is.
En dan ga je een proces in van bureaucratisch papierwerk… jippie ah jee welkom bij passend onderwijs….. Ik word er zo verdrietig van. Al ruim 10 jaar wandel ik in het “autisme wereldje” mee en ik blijf mij verbazen. Ervaringsdeskundige word ik genoemd, kan eigen zorgplannen schrijven, gezinsplannen, aanvragen invullen bijna met mijn ogen dicht, omdat ze tig keer dezelfde vragen stellen. Nee na 10 jaar is het er alleen maar dramatischer op geworden voor de kinderen. Ja er zijn goede dingen gedaan door de zorg te centraliseren, van PGB af te stappen zodat er geen fraude mee gepleegd kan worden, maar passend onderwijs is een zorg die echt nog niet passend is. Waar de ervaringsdeskundigen langs de kant staat te kijken en waarvan de ervaringsverhalen opzij geschoven worden en de “boekjesgeleerden” wel even vertellen hoe het moet, samenwerking ver te zoeken is. En dan praat ik nu even vanuit eigen ervaring in onze gemeente. Vertrouwen op God was en is hierbij een groot goed, dankbaar dat Hij alles regelt zoals Hij het goed acht en wij er gewoon op mogen vertrouwen dat dat gebeurd, ongeacht wat een minister of welk commissielid dan ook denkt.
Een van de eerste dingen was een gesprek op de basisschool, met 7 dames waarvan ik het bestaan niet wist. Zijn juf en ik moesten uit leggen waarom het beter zou zijn dat Joshua door zou stromen naar het speciaal middelbaar onderwijs i.p.v. groep 8 danwel gewoon middelbaar onderwijs. Hiervoor waren allerlei verslagen gemaakt door school, orthopedagoog en begeleider. Al vrij snel was duidelijk dat dit “Ondersteuningsteam” , onze onderbouwing begreep en dezelfde mening was toegedaan. Ondanks dat ik nog steeds niet zo goed weet wie nou eigenlijk wat doet en zij Joshua niet kennen, vond ik het een fijn gesprek.
Hierna moest er een gesprek komen met 2 dames van het Expertise netwerk, die met het verslag van het “Ondersteuningsteam” mee gingen kijken of we wel de goede keuze hadden gemaakt en volgens de regels bezig waren. Deze dames hebben voorafgaand aan het gesprek Joshua geobserveerd in de klas. Het gesprek voelde heel dubbel, alsof we ons echt moesten verdedigen, maar ja je kan een kind 1x observeren, maar dat wil niet zeggen dat je dan ook precies weet hoe zo’n kind in elkaar steekt. Hun bevindingen zouden ze vastleggen in een verslag, maar moest ook nog in hun vergadering besproken worden. Helaas zat er veel tijd tussen gesprekken en verslagen die we zouden krijgen en nodig hadden om de volgende stap te kunnen zetten, mede omdat vergaderingen niet door gingen, er extra informatie nodig was, een medewerkster door omstandigheden niet meer aanwezig was enz. enz..
De inschrijving op de middelbare school hadden we in de tussentijd gedaan, en we mochten ook al voor een intakegesprek komen. Dit gesprek was samen met Joshua, en eindigde in een “je bent welkom op onze school, wij kunnen jou verder helpen met leren”. Dankbaar dat dit een fijn gesprek was en we het idee hadden dat het bij Joshua steeds beter als plaatje klopte, gingen we verder. Nu moest er een TLV (toelaatbaarheidsverklaring) aangevraagd worden. Wij dachten, aanvraag incl. alle verslagen van de voorgaande commissies en onderzoeken de deur uit, en de Toelatingscommissie zegt Ja of Nee en dan is het plaatje rond. Helaas ging het hier helemaal niet zo soepel en kwam ik na al die jaren tot ontdekking dat de bureaucratie alleen maar erger is geworden, het is een grote papierwinkel geworden met mensen die in mijn ogen niet begrijpen wat passend onderwijs in kan houden en wat kinderen nodig hebben. Soms moet je in hokjes en vakjes denken maar denk ook eens out of the box, oftewel vanuit autistisch oogpunt…….
Wij kregen een gesprek met de TC (toelatingscommissie) op school, samen met juf, intern begeleidster en orthopedagoog. De TC bestond uit 2 dames, waarmee het voorstelrondje niet heel er soepel verliep en we de indruk kregen dat zij zich niet wilde voorstellen. Achteraf las ik in het verslag dat 1 dame registerpsycholoog is en de andere voorzitter van de CT. De 1e vraag die wij kregen was: “Ik zie dat Joshua 11 jaar is, is hij dan een potige jongen dat jullie hem naar het speciaal onderwijs willen doen?”
Ik dacht even dat ik van mijn stoel zou vallen, meende ze dit nou serieus. Het beeld wat ik had was
“Want wij hebben de strijd niet tegen vlees en bloed, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers van de duisternis van dit tijdperk, tegen de geestelijke machten van het kwaad in de hemelse gewesten” Efeziërs 6:12
Nee dacht ik, die strijd ga ik niet aan, Heer als U wil dat Joshua doorstroomt dan gaat het goed komen. Dat zij moesten beslissen over mijn kind…. ik vond het verbazingwekkend. Zij wisten niet wat een OT was, vonden het raar dat Joshua niet eerst naar groep 8 op speciaal onderwijs ging en daarna naar de middelbare en waarom we niet eerder voor speciaal onderwijs hadden gekozen. Ehm, volgens mij is passend onderwijs toch in het leven geroepen zodat kinderen langer op de “normale” scholen kunnen blijven en ze mogen pas speciala onderwijs als het echt nodig is?! Daarbij komt dat we praten over autisme, dan is het niet logisch dat je eerst van school/klas veranderd om vervolgens na een jaar weer te veranderen? Dat doe je bij “gewone” kinderen toch ook niet? Buiten het feit om dat dit niet mag, maar dit wisten ze niet en hier waren ze het niet mee eens. Afijn om een lang verhaal kort te houden, het was een bijzonder gesprek, met bijzondere vragen en meningen. Ik heb voor de zekerheid maar even gevraagd hoe of het kon zijn dat we niet op dezelfde golflengte zaten? Het bleek dat dit samenwerkingsverband net even ander werkte dan het andere samenwerkingsverband… Ehm hebben we dan 2 samenwerkingsverbanden in 1 stad????
Afijn, we hebben de TLV gekregen voor Joshua, hij is er zelf ondertussen blij mee al zegt hij wel zijn klasgenootjes te gaan missen, maar dat is niet meer dan normaal. Wij sluiten dus niet het hoofdstuk basisschool, na 15 jaar, af en gaan een nieuw avontuur in.
Dank jullie wel juffen en meester, voor jullie meedenken, extra uren om verslagen op papier te zetten, iedere keer weer dezelfde vragen te beantwoorden, liefde en zorg voor de kinderen.
En als laatste wil ik toch nog even kwijt:
Minister Slob, laat het passend onderwijs passend worden en niet om geld draaien, kinderen zijn de toekomst en daar moet in geïnvesteerd worden. Of zijn kinderen in het passend onderwijs niet passend genoeg voor deze maatschappij in uw ogen??? Ga in gesprek controleer de controlerende instanties, want hier gaat heel veel mis. Als ouder zijnde kunnen we nergens terecht om onze kinderen te helpen want niks past..