Van de week was ik met 2 van mijn “zussen” naar een workshop over “aanbidden in geest & waarheid”. Ik was in eerste instantie nogal sceptisch hierover, en weet hoe mijn eigenwijze ikje, heel recalcitrant kan zijn, maar toch had ik het idee dat ik mee moest gaan. Nu achteraf gezien, ben ik blij dat ik geweest ben. Een mooie onderbouwing en uitleg, weinig nieuws, maar de bijbeltekst triggerde mij en hang nog steeds in mijn hoofd.
Johannes 4:28 “De vrouw nu liet haar waterkruik staan en ging weg naar de stad”
Een waterkruik, een dagelijks gebruikt voorwerp om te kunnen voorzien in water, een levensbehoefte. Zou deze vrouw er genoeg hebben gehad om er 1 achter te laten en zich geen zorgen maken om 1 meer of minder? of zou ze vol zijn van wat ze net had mee gemaakt, beseffende dat ze alles achter kan laten en voorzien word in wat ze nodig heeft?
Het beeld van de vrouw, een Samaritaanse, een vrouw alleen, geen gezelschap, die bij de woorden van Jezus beseft dat ze zich niet hoeft te schamen, en voorzien word in alles wat ze nodig heeft. De lef heeft om vervolgens iedereen op te trommelen en te vertellen over wie ze gezien heeft en wat ze gehoord heeft.
Het besef dat wij dus ook in vol vertrouwen alles achter mogen laten, waar we ook zijn, omdat we luisteren naar de woorden van Jezus, zonder twijfel ze aannemen, en vol enthousiasme het goede nieuws verspreidden in “ons dorp”.
Mijn gebed is dan ook dat we meer in aanbidding zijn, meer stil zijn om de woorden te horen die wij mogen doorgeven aan anderen, geen schaamte zullen hebben en vol vertrouwen in het leven zullen staan.