Hoe kan je danken als……..

Van de week ontving ik het volgende bericht:

Hoor net dat de zoon van onze oude buurtjes hun baby’tje zijn verloren. Spoedkeizersnede omdat het kindje het zwaar had, na een uur overleden. Zo verdrietig, willen jullie ajb bidden voor dit jonge gezin?

Ik werd op dat moment geconfronteerd met mijn eigen gedachtes en ideeen;  Bid en dank in alle omstandigheden

Verblijd u altijd. Bid zonder ophouden. Dank God in alles. Want dit is de wil van God in Christus Jezus voor u. (1 Tessalonicenzen 5:16-18)

Ik had mijzelf, dagen daarvoor, voorgenomen om dankbaarder te zijn. Voor mij betekende dat, dat ik ook in situaties die ik niet leuk vind, de dankpunten op zoek i.p.v. te gaan mopperen of het somber in te zien. Mij bewust worden van de leuke en goede dingen die er in het leven zijn, in plaats van te focussen op de minder leuke dingen. Het glas halfvol laten i.p.v. half leeg is zo’n mooie uitdrukking hiervoor.

Maar bij het lezen van dit bericht, kon ik alleen maar denken: Hoe kan ik nu nog danken? Waar kan je überhaupt in deze situatie dankbaar voor zijn? Ik kon en kan me hier echt geen voorstelling bij maken.

Tijdens 1 van mijn zwangerschappen had ik een collega die probeerde al lang zwanger te worden, maar het lukte hun niet, en ik was zwanger van mijn derde kind… Ik had hier moeite mee en heb dat toen ook naar haar uitgesproken. Hoe kan het toch dat ik, bijna gepland – spontaan, zomaar zwanger word en zij er zo lang op moet wachten en zoveel moeite voor moet doen?. Het voelde zo oneerlijk.

Binnen de familie hebben we ook mee gemaakt dat een kindje overleed vlak na de geboorte. En dat vind ik ook nog steeds onbegrijpelijk.

Ik kan me dus niet verplaatsen in de ouders van een overleden kind(je), maar besef me wel dat ik dus, des te dankbaarder moet zijn voor mijn eigen kinderen, maar dat laat niet weg dat ik nadenk over dit soort situaties.

Ik kan dan eigenlijk niet meer zeggen “wees dankbaar in alle omstandigheden”. Misschien geldt dit wel voor een aantal ouders en kunnen zij dit, maar voor mijn gevoel geldt dit voor de meeste ouders niet.

Op dit soort momenten begrijp ik weer waarom de vraag komt: ” ik dacht dat jouw God zo liefdevol is, waarom laat hij dit dan gebeuren?” En als ik dan moet nadenken over een antwoord, dan weet ik dat eerlijk gezegd niet zo goed. Ik weet dat God niet alleen liefdevol is, maar ook rechtvaardig, maar ja dat is in het geval van rechtspreken over iets of iemand een antwoord, niet in het geval van een verlies. Het antwoord “we leven nou eenmaal in deze wereld, met ziekte en ellende”  vind ik zo’n dooddoener (sorry voor mijn woordkeuze) Nee leven en dood liggen dicht bij elkaar, en dat word op dit soort momenten zeer pijnlijk duidelijk. Ik kan geen antwoord geven op het waarom, ik kan geen troostende woorden geven, ik kan alleen maar zeggen “sterkte met het verwerken van dit verlies” en er zijn als men het nodig heeft.

Tja, dankbaarheid, een mooi begrip maar soms zo onplaatsbaar.