Hoeveel hoop heb jij?
Hoop je op een zwangerschap? op een gezond lichaam? herstel van ziekte? dat je kinderen goed terecht komen en God leren kennen? dat je een nieuwe baan vind, je huidige baan behoud? dat je auto start? dat je hulp krijgt bij je verhuizing, of dat ene plankje wat opgehangen moet worden?
Sta jij iedere ochtend op met: Ik hoop dat……..
De afgelopen weken kijk ik weer wat vaker tv, en zag wat programma’s voorbij komen zoals Dream School, True Selfie en Je zal het maar hebben. Bij true selfie schoten de tranen mij in de ogen, en werd ik me er weer bewust van dat ik in mijn eigen bubbel leef op het moment. Ik ben een thuisblijfmama, zorg voor mijn kinderen, druk met een verbouwing, app met mijn sisters in faith bij gebedsnoden en voor de gezelligheid natuurlijk, ga naar de samenkomsten in het weekend en drink af en toe koffie bij een vriendin, maar kijk geen nieuws en volg facebook amper. Het voordeel hiervan is dat je niet met ellende geconfronteerd word, ja alleen die binnen je eigen gezin of dierbaren en dat wat ik af en toe eens hoor, maar is dit handig, fijn, realiteit?
Mijn bubbel is mijn gezin, mijn huis en wat goede vriendinnen, “gewoon” een dak boven mijn hoofd, kunnen verbouwen terwijl we in ons eigen huis zitten, meubels onder de veranda, iedere week boodschappen kunnen doen, genieten van de natuur tijdens het uitlaten van de hond. En als ik dit zo opsom denk ik, wat een luxe bubbel heb ik toch. Tuurlijk is er wel eens wat hier, heb ik 1 dochter die op haar 13e uit huis ging en nu al bijna 4 jaar niet meer thuis woont, hadden we een paar jaar terug bijna een scheiding, moet ik schakelen tussen kinderen met een autisme spectrum stoornis, doet mijn lichaam met regelmaat wat het zelf wil waardoor ik met pijn de dag door kom, heb ik een burn out gehad en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar als ik terug kijk op alles wat ik heb mee gemaakt en nog mee maak en ga mee maken, besef ik dat ik in het licht leef, dat ondanks de duisternis die zich soms probeert meester te maken van mij, ik licht mag en kan zien. Verstandelijk weet ik dat ik verdrietig mag zijn, maar zet ik af en toe nog steeds een masker op, maar diep van binnen weet en voel ik dat ik dat niet hoef te doen. Ik weet dat ik geen schaamte hoef te hebben en geen angst, maar mijn gevoel zegt soms andere dingen. Verstand en gevoel, 2 verschillende dingen, die vaak niet op hetzelfde niveau willen komen.
Vroeger liet ik mijn gevoel altijd spreken, nu is dat wat meer mijn verstand, omdat ik de afgelopen jaren meer ben gaan geloven in een God die voor mij zorgt. Dat geloof is jaren geleden ontstaan maar ik merk dat ik groei, groei in vertrouwen, groei in loslaten maar vooral groei in het begrijpen van dingen, relatie opbouwen en gebed. En als ik dan programma’s zie als true selfie en dream school dan besef ik me weer hoeveel gebed er nodig is, en niet alleen voor mijn gezin en naasten, maar voor de hele wereld. Gebed is en blijft een krachtig wapen.
Toen ik net ja had gezegd tegen God (2005), kreeg ik deze tekst uit Matteüs 11:28-30
Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven.
Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart;
en u zult rust vinden voor uw ziel;
want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht.
Ik merk dat deze tekst steeds meer voor mij begint te leven, dat ik het begin te begrijpen hoe ik dat mag doen, samen met een tekst uit Filippenzen 4:6-7 vind ik kracht en besef ik dat ik uit dat donker in het licht mag stappen.
Ik bid dat mensen deze tekst gaan waarderen en begrijpen en kunnen gaan toepassen in hun leven.