Koffie met kardemom….

Enkele weken geleden zag ik een oproep van de uitgeverij Ark Media, de vraag was: wie wil het boek Koffie met kardemom van Ghada Sukkar lezen? In een oogopslag gelezen waar het boek over ging, en bij de woorden, Irak, christelijk, familie, liefde, geloof, hoop en trouw, dacht ik een mooie roman te kunnen lezen en dus mijn hobby’s van lezen en schrijven mooi bij elkaar te kunnen brengen.

Na een plof op de deurmat, wist ik dat het boek daar was en bij openen dacht ik nog “wat een dikke pil”, maar toch begon ik vol enthousiasme te lezen.

In het begin word er verteld wie wie is in het boek, ik dacht nog “grappig”, meestal kom je gaandeweg het lezen wel in de familiebanden. Vervolgens begon ik vol enthousiasme te lezen in het boek, en kwam al veel woorden tegen met een sterretje, oftewel woorden die achter in het boek vertaald staan opgeschreven.
Eerlijk gezegd vind ik dit altijd wel interessant en leuk om te lezen, je komt hierdoor toch wat meer in de sfeer van cultuur en boek.

Toch vond ik dit op gegeven ogenblik ook vervelend worden, zoveel woorden die vertaald moesten worden dus ik bleef van voor naar achter bladeren, waardoor ik soms de draad van het verhaal toch wat verloor. Dit heb ik dus uiteindelijk ook niet meer gedaan, soms begreep ik dus ook echt niet wat ze bedoelde en soms werd het gaande weg duidelijk. Ondanks het mooie weer, vele rustmomenten om het boek te lezen merkte ik dat mijn motivatie verdween, maar beloofd is beloofd dus doorzetten……

Het boek is nu uit, gaandeweg het lezen zijn er vele gedachten door mijn hoofd heen gegaan, en weet ik eerlijk gezegd nog steeds niet zo goed wat ik er nu echt van vind, dacht ik nog.

Ja, het is een hele mooie roman, het verhaal zit mooi in elkaar, en tot ca. de helft á 3 kwart van het boek las ik het echt als een roman, daarna kreeg ik het idee dat er heel veel verzonnen was, werd ik “gedwongen” om na te denken over de situatie in Irak, over de manier van leven daar, over hoe mensen het ervaren om daar te leven, en eerlijk gezegd dacht ik; dit is heel erg fictief, kon me er geen verbeelding bij plaatsen, vond het overtrokken en dacht “het zal wel”.

Toch had ik na het uitlezen van het boek het gevoel dat ik wat over het hoofd zag, en ben ik het nawoord gaan lezen. Dan word toch wel duidelijk dat de schrijfster, Ghada Sukkar, geschreven heeft vanuit haar eigen ervaringen. Er vanuit gaande dat dit verhaal zoveel waarheid bevat en dat het daarnaast wat geromantiseerd is, ben ik toch redelijk onder de indruk van dit boek.

Kan ik me in de personages verplaatsen? Nee. Kan ik me er een voorstelling bij maken? Nee. Ben ik onder de indruk dat iemand dit allemaal mee kan maken? Ja.

Ik weet dat wij hier in een luxe land leven, ik weet ook dat vele christenen het heel zwaar te verduren hebben, maar door onze luxe kan ik me daar niet in verplaatsen. Ik kan de verhalen lezen en horen, maar het daadwerkelijk ervaren….. nee ik zou niet weten hoe het voelt om onder druk te leven, om niet vrij te kunnen praten en te kunnen doen en laten wat ik wil.

Achteraf ben ik dan ook blij dat ik heb doorgezet, dat ik een kijkje heb mogen nemen in het leven “aan de andere kant van de wereld”, kan ik me er boos over maken dat dit soort dingen (onderdrukkingen) überhaupt kunnen gebeuren, maar bovenal ben ik blij dat ik dit boek mocht lezen en dat Ghada ons mee heeft genomen in haar “Irak”

Daarnaast wil ik toch ook wel heel binnenkort eens de echte koffie met kardemom gaan drinken, want mijn nieuwsgierigheid naar dit drankje is gewekt.