Iedereen is verdrietig hier in huis, we hebben onverwachts afscheid moeten nemen van Bruno, onze kater. Hij was pas 8 jaar jong en bij ons vanaf kitten zijnde. Bruno was altijd al een “krielkipje” een kleine kater die wat last had van zijn evenwicht. Toch was er niks mis met hem, tenminste dat dachten we, tot enkele dagen geleden.
Het begon eigenlijk met oud en nieuw. Op nieuwjaarsdag ontdekte we dat de zitting van de stoel heel nat was, het bleek dat hij daar op geplast had. Nu zocht ik hier niks achter, vanwege alle harde knallen zou hij wel geschrokken zijn en geplast hebben, dacht ik nog. Hij was lekker veel binnen daarna, en ik geef hem geen ongelijk, veel te koud buiten.
Nu enkele weken later, was hij wat onrustig, op vrijdag begon hij al wat moeilijk te lopen. Zaterdag hebben we hem eigenlijk niet gezien, tot zondag. Hij kon bijna niet lopen, wilde niet meer eten, en had braakneigingen. Eerst dacht ik nog dat hij last had van zijn bekken, misschien verkeerd gesprongen of zo en dat hij daardoor beroerd was. Meteen de dierenarts gebeld om een afspraak te maken.
Bij de dierenarts kregen we te horen dat hij heel ziek was. Hij zag er uit als een kat van 19 jaar, vond de dierenarts, in plaats van de 8 jaar dat hij jong is. De arts ontdekte dat 1 van zijn nieren verschrompeld was, dat hij uitgedroogd was en als gevolg daarvan, neurologisch er toch ook wel wat mis was. Bruno kreeg een infuus, pijnstillers en iets tegen de misselijkheid, waarna hij mee naar huis mocht. We moesten nadenken over de vraag of we überhaupt nog bloed wilden laten onderzoeken. De volgende ochtend moesten we terug voor controle.
Thuis gekomen hebben we geprobeerd om Bruno met een pipetje drinken te geven, had ik nog zakjes nat voer in plaats van brokken en hebben we plekjes gecreëerd voor hem. We hoopten dat hij hier van zou opknappen, omdat we zagen dat het infuus hem al wel wat goed had gedaan. Helaas was hij de volgende ochtend nog steeds erg zwak en wilde alleen maar liggen, en als hij liep dan zwalkte hij. Ook ontdekte ik dat hij op een aantal stoelen had geplast, hij was dus weer veel vocht verloren. De dierenarts gaf, bij controle, aan dat er eigenlijk niks meer voor hem gedaan kon worden. Het vermoeden was dat hij al een tijdje last had van zijn nier, en gezien je het heel lang met 40% van je nier kan doen, merk je hier niets van. Totdat die 40% ook verminderd, dan gaat je lichaam hard achteruit. Wij mensen kunnen nog een niertransplantatie krijgen, of dialyse, maar dit gaat helaas niet bij dieren. We besloten om Bruno mee naar huis te nemen, in de hoop dat hij in zijn slaap op een veilig, bekend plekje zou inslapen.
Die maandag hadden we een kat in huis die alleen maar rustige hoekjes op zocht of bij ons lag op schoot. Die nacht heeft Danishá op de bank geslapen omdat ze hem niet alleen wilde laten. De volgende dag was het een zielig hoopje kat, en hebben we besloten om hem in te laten slapen.
Afscheid nemen doet pijn, brengt veel verdriet met zich mee, ondanks dat het “maar” een kat is. Hij was 8 jaar lang in ons gezin, was liefdevol en soms onuitstaanbaar. Was een troost voor de kinderen in verdrietige tijden, en door hem ontdekte ik dat mijn hormonen niet werkte zoals ze moesten werken en dat ik een depressie had door o.a. vitaminen te kort. Wat een huisdier allemaal wel niet te weeg brengt, onze Bruno, we gaan hem ontzettend missen.
Toch had ik ook moeite met het feit dat we hem lieten inslapen. Waarom bij een dier kiezen voor euthanasie en bij mensen niet? Hoe ethisch is dat? Patrick en ik hebben het er over gehad, maar eigenlijk komen we er niet uit. Moet je een dier dan net zo lang bij je houden totdat hij/zij weg loopt en niet meer terug komt of totdat je hem/haar dood in een hoekje vind. Tot die tijd zie je je huisdier zielig liggen-zitten-lopen en doet je eigen ik pijn van verdriet en medelijden. Het blijft een vraag, nog onbeantwoord, alhoewel, we hebben voor inslapen gekozen.
Hoe denk jij over euthanasie bij dieren?
Op je vraag hoe ik denk over euthanasie bij dieren als je het zo wil noemen ik vind het geen euthanasie. Je hebt gedaan wat je kon in het redelijke voor het diertje. Als het dan echt niet meer gaat mag er een einde aan komen. Kwaliteit gaat bij dieren voor. Sterkte met het verdriet. ❤❤
Dat is het m ook Lineke, we noemen het euthanasie maar is dat het ook??! Her is maar net hoe je woorden interpreteert. Maar wat je zegt, een zielig hoopje kat is niet leuk. Dank.