Vermoeidheid slaat toe, en dat is mijn zwakke punt.
Afgelopen weken gebeurde er veel, en vermoeidheid begint toe te slaan. Mijn oude burn out laat zijn sporen zien.
Stress is nog steeds iets waar ik niet goed tegen kan, zeker niet nu ik een pad bewandel waarop rust steeds vaker zichtbaar word gemaakt door God.
In alle rust mag je God ervaren, horen en zien en zolang je in de drukte van alledag wandelt, zal je steeds op het randje van God’s weg balanceren en niet het uiteindelijk doel behalen van wat God voor je in petto heeft.
Als voorbeeld neem ik maar even mij zelf.
Een van onze dochters woont al 1,5 jaar niet meer thuis vanwege haar ASS. Wij zijn in een traject voor een gezinshuis, maar waar we 1 maart uitsluitsel zouden krijgen, is dit weer uitgesteld.
Délana pakt dit gelukkig heel goed op, en probeert door de onzekerheid heen, haar dagelijkse routine te handhaven. Toch merk je, dat druppelsgewijs haar potje vol begint te raken en dit resulteerde in boosheid naar mij. Ze kreeg haar zin niet en vervolgens werd ze zo boos, dat ze me geblokkeerd heeft op de app nadat ze mij vertelde me nooit meer te willen zien.
Auw, deed mijn moederhart.
Ik kan het overzien, weten dat dit door haar autisme komt, kan het dan ook redelijk relativeren. Toch druppelt er langzaam aan pijn en verdriet binnen.
Vervolgens ging ik met haar mee naar een middelbare school om haar in te schrijven, ze negeerde me volkomen, wilde ineens niet meer naar die school.
Omdat het gesprek stagneerde ben ik het gesprek uit gegaan en heb haar met haar begeleidster achter gelaten. Achteraf blijkt dat het gesprek heel goed ging, wilde ze toch naar die school en was ze goed in gesprek gegaan en is ze aangenomen op school.
Boosheid nam de overhand, maar God liet mij zien dat ik rustig moest blijven en het groter geheel moest bekijken, het is haar toekomst.
Morgen volgt er een systeemgesprek en ik voel het van binnen al borrelen van negativiteit.
Daar kwam bij dat ik vanmorgen een werkoverleg had, waar ook wat kritische punten behandeld moesten worden, en komende zaterdag moet ik examen doen.
Dus vanmorgen werd ik wakker, en ik voelde alles in mijn lijf al onrustig worden. Tranen wellen op en ja hoor het gonsde weer met van alles en nog wat in mijn hoofd en niet op een positieve manier.
Vechten wil ik meer, want ik weet dat ik in alle rust bij Hem mag komen.
Dus wat doe je dan? Wapenrusting aantrekken en op naar Marcus 14, een lang hoofdstuk
Ik kreeg deze tekst terug. Toen dacht ik nog, ja die nachten heb ik geen last van maar nu……
Voor mij werd duidelijk dat God aan het woord was. Ik heb pen en mijn prayer journal gepakt en ben gaan schrijven.
