Voelt het als zwemmen of denk je dat je verzuipt?

Heb je wel eens een komische film gezien waarin iemand bijna verdronk en op het laatst in de gaten had dat het ondiep water was waar hij/zij in lag? Lachen toch, hoe “dom” kan je zijn? dat heb je toch in de gaten… Dat zijn denk ik mijn reacties als ik dat zie.

Maar hoe is dat voor jou? heb je ook wel eens het idee dat je aan het verzuipen bent? Je gebeden worden bijvoorbeeld niet verhoord. Je denkt God te verstaan, gaat met Hem op weg en vervolgens loopt de weg dood, of gebeurd er iets waardoor je moet stoppen met je actie en voel je je lam geslagen. Beland je in een emotionele rollercoaster omdat je het gevoel hebt God kwijt te zijn of dat je niet goed genoeg bent voor God. En als al die dingen zich opstapelen, het je keer op keer overkomt, hoe positief blijf je dan nog? of word je zo door emoties overmand, dat je het gevoel hebt dat je verzuipt?

Als het goed met ons gaat, ons leven rustig aan door kabbelt, we in een positieve flow zitten, dan zijn we of dicht bij God, danken we, of misschien ook wel niet, omdat alles gewoon “normaal” is. Kortweg, het gaat prima, dus God is met ons. Maar wat nou als dingen niet gaan zoals wij graag willen dat het gaat? als dingen anders gaan dan dat wij graag zouden zien? Als je moeite moet doen voor dingen? uit je comfortzone moet stappen? Heb je dan nog het gevoel dat God bij je is? of word je dan boos, verdrietig en beland je in een emotionele rollercoaster?

Als mama van 4 kinderen, dacht ik het loslaten redelijk in mijn vingers te hebben, maar ik ontdekte dat ik dit dus eigenlijk nog helemaal niet door heb. De reden: God werkt op Zijn manier en niet op die van mij. Bidden naar Zijn wil, is luisteren en leren dat het leven niet rozengeur en maneschijn is en dat God dingen toe laat die wij niet leuk vinden, die pijn doen. Leren om een nieuwe manier van denken te krijgen en aanvaarden, leren om te vertrouwen dat wat er ook gebeurd God het allemaal in Zijn hand heeft, tenzij iemand echt niks met Hem te maken wil hebben. Dan mogen we leren om te blijven bidden, maar vooral om los te laten. Weten dat er een tijd met veel leed en ellende gaat komen, maar dat de uitkomst goed is, maar bovenal dat mensen zelf hun eigen keuzes maken, waar wij soms geen invloed op hebben, hoe graag we ook willen.

Het liefst zwemmen we gewoon rustig door kabbelende beekjes, slaan we de stormen over, maar als we beseffen dat we altijd in water liggen waar je in kan staan, dan gebeurt er wat moois. Dan weet je dat er een rots onder je voeten ligt, dan weet je dat je dus niet kan verzuipen, maar zelf de stap moet nemen om op die rots te gaan staan, dat die rots er altijd voor jou zal zijn wat er ook gebeurt.