Vandaag was een dag “met een gaatje”, zoals ik dat wel eens noem. ik zat er even doorheen. Sinds ca. 4 weken leven we alsof we op de camping zijn, maar dan in huis we gaan namelijk “energie zuiniger wonen” oftewel:
- De keuken is gesloopt, de vaatwasser staat nog in “de keuken”, maar de rest staat buiten onder de overkapping, waar ik ook kook.
- De meubels staan onder de overkapping, alleen de loveseat staat binnen om in de avonduren op te hangen.
- De kleine ronde tuintafel doet dienst als eettafel, met hieromheen 4 stoelen.
- De schoenenkast, doet even dienst als dressoir, tv-kast, rommelplank, besteklade, ontbijtplank enz.
En tussendoor moet ik af en toe mijn spullen uit huis halen omdat de vloer gedaan moet worden. Afijn, kamperen in huis dus.
Op zich heb ik hier helemaal geen moeite mee, vind ik het heerlijk om van dag tot dag te leven, maar vandaag ging het even niet. En het kwam niet eens door onverwachte dingen, nee het kwam juist omdat ik al een paar dagen bezig ben met de voorbereiding van een verjaardag. Komende dinsdag is Dánisha namelijk jarig, en ondanks de verbouwing, wilde we wel haar verjaardag vieren.
Nou zou dat op zich geen probleem zijn, want het is mei vakantie, maar door verbouwingsperikelen is het zo dat op haar verjaardag de vloer geëgaliseerd gaat worden. Dat was ook nog geen ramp, want dan konden we van de dinsdag uitwijken naar het weekend, maar helaas, dat ging ook niet omdat ze dan bij haar vader is en zondag eind van de middag pas terug komt. De overgebleven optie was, maandag 30 april, helemaal prima, iedereen kan.
Toen bedacht Joshua dat hij graag bij een vriendje wil logeren, en gezien die in de buurt van Leeuwarden woont, is het altijd even plannen hoe we dat gaan doen. Dus had ik bedacht om hem dinsdag weg te brengen, en in de loop van de week weer op te halen. Totdat ik gisteravond in eens besefte dat we dinsdag ochtend al vroeg het huis uit moeten i.vm. het egaliseren van de vloer, maar eigenlijk weet ik nog geen tijden. Dan is het ook nog Dánisha haar verjaarsdag, en die wil ik niet zomaar voorbij laten gaan, en zo kwamen er nog vele gedachten meer in mijn hoofd. Ik moest weer ouderwets gaan plannen, ja je leest het goed, ouderwets.
Vroeger was ik altijd van de spontane acties, de dag kwam zoals die kwam, en als ik het in mijn hoofd kreeg om wat te gaan doen dan deed ik dat. Er waren genoeg spontane acties en niks hield mij tegen, ik leefde van dag tot dag en plande niet veel. Totdat mijn 2e dochter, Delaná, werd geboren en zij structuur nodig had. De 3 R-en werden ingevoerd, Rust, Regelmaat en Reinheid, maar die laatste was er al. Gaande weg ontdekten we haar autisme en ging ik meer plannen, hield rekening met, en mijn spontane acties verdwenen, want ze kon niet schakelen in onverwachte situaties, wilde altijd duidelijkheid en van te voren weten wat er ging gebeuren.
Toen vanmorgen de tranen over mijn wangen vloeiden, omdat ik besefte dat het plannen mij niet meer goed af gaat en dat ik tegenwoordig van dag tot dag leef, zei Patrick terecht dat ik weer terug was naar mijn “oude ikje”. En tijdens het wandelen met de hond besefte ik me in eens dat ik inderdaad weer van dag tot dag ben gaan leven. Dat ik me geen zorgen maak om wat er morgen komt, dat ik vandaag leef en niet weet of ik morgen leef. Dat ik dus vandaag op plekken ben waar ik nodig ben. En omdat ik niets aan het toeval overlaat, ik dus op plekken kom of mensen tegen kom op de juiste momenten, juist omdat ik niks plan. En dat dat met regelmaat tot mooie gesprekken leidt of behulpzame momenten. Dat dit is gekomen nadat Delaná verhuisd is, en de structuur dus langzaam aan wat kon gaan verdwijnen.
De rust kwam weer redelijk terug in mijn hoofd, ik werd dankbaar, dat ik zo mag leven. Dat ik niet in de hectiek van de 24 uurs maatschappij rond hoef te vliegen. Dat iedere dag zijn eigen zorgen heeft, en dat ik die zorgen biddend door mag nemen met God om er vervolgens op te vertrouwen dat er ook vanzelf een oplossing voor komt, of dat nou diezelfde dag is of misschien wel veel later. Dat ik het prima vind dat de klus waarvan ik dacht dat die met 1 dag klaar zou zijn, toch 3 dagen duurt. Dat ik gewoon ik mag zijn, en deze dag met een dankbaar hart mag afsluiten, en wel zie wat morgen gaat brengen.
En eigenlijk hoort vers 33 hier ook nog bij:
Maar zoek eerst het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid, en al deze dingen zullen u erbij gegeven worden.
Alleen merk ik dat het vaak omgekeerde volgorde is, eerst maak je je zorgen en dan pas zoek je Zijn koninkrijk….